Dzisiaj niebo jest takie szybkie,
Nieco gotyckie i tylko barokowe.
Na białych ramionach kogoś zmęczenie
Składa u stup błękitne tony.
Niebo szuka, niebo znajduje.
Zeszło z dachu i znowu chodzi,
Idzie burza kładzie się w kwiatach
Trochę poleży i musi już odejść

I ja nie pójdę, trochę postoję,
Choć burza nie przejdzie, ja będę z Tobą.
Niebo i tak, nie przyjęło teorii bytu, jak i ja,
Bo cel życia, bo cel życia - odnaleźć życie.

Niebo - słone, takie spontaniczne,
Zobaczy kogoś i w kimś się topi.
Oddycha piorunem, znajduje cele -
Wypija morze i staje się solą.
Niebo staje się płytkie, na końcu traci.
Szuka wieczności - znajduje... usta.
Ukąsi znowu i znowu krzyknie
Jej ziemskość w swoich niebiosach.