Kiedy do ust twoich zostaje pół oddechu
Kiedy do ust twoich zostaje pół kroku ­
Źrenice twoje utkane z podziwu
W oczach u ciebie niebiesko i szeroko.

Coś szepczesz czarownie i cicho ty,
Ten szept moją duszę niebieską kraje.
I zapominam ja, że umiem oddychać,
I że chodzić umiem, zapominam.

A czarny ptak powiek twoich wzbija się
I pewność moja gdzieś zabiera.
Nie nastąpiwszy półkroku pozostaje się
Pół oddechu w gardle grzęźnie.

Źrenice twoje utkane z podziwu,
W oczach twoich niebiesko i szeroko.
Ale do ust twoich pozostało pół oddechu.
Do ust twoich zostaje pół kroku.